Het is een lief gebaar. Mijn moeder die mij na een opname in het ziekenhuis een armband geeft. Het ziekenhuisarmband gaat af en de hare gaat om, als of ze wilt zeggen dat het haar beurt is in te zorgen.
Na twee dagen opgenomen te zijn geweest, merkte ik al vooruitgang. Zelfs met de vele prikkels dat ik ervaarde was ik al wat helderder in aandacht, denken en communicatie. Dag twee zat ik al in een losse kleermakerszit op bed, had ik wat meer trek, liep ik zelfstandig naar het toilet, helaas hoeste ik nog steeds, had ik nog geen ontlasting gehad en veel pijn door het rommelen wat mijn buik deed. Organen die op hun plek komen, darmen die opgang komen, honger, incisiepijn... wie zal het zeggen.
In het ziekenhuis gaven ze steeds aan mij niet te kunnen helpen met de pijnen, ontlasting en hoesten.
Het hebben van ontlasting is belangrijk omdat het een teken is dat er geen complicatie is geweest met de darmen tijdens de operatie. En gezien ik nog veel pijn ervaar bij het rommelen dat mijn darmen deed, was het erg spannend.
Wetende dat ik mijn huis en mijzelf heb voorbereid op mijn recuperatie/revalidatie, en dat mijn moeder verpleegkundige is gaf me rust. Dus toen ze mij vertelde dat ik naar huis kon gaan, was ik er mentaal wel klaar voor.
Met het opgang komen van de stoelgang werd de pijnen in mijn buikholte erg fel. In de nacht terwijl ik sliep zorgde het rommelen van mijn darmen ervoor dat ik gillend van de pijn wakker werd. Maar ook naar het toilet gaan was erg pijnlijk door spasmen en krampen.
Door ontspanning- en ademhalingsoefeningen dat ik heb geleerd bij de bekkentherapeut, wist ik de pijnen en krampen op te vangen. De ene keer was het succesvoller dan de andere keer.
De pijnen werden beter te verdragen na dat mijn moeder mijn buik net als ze na zwangerschap doen, heeft gebonden. Het voelt veilig en geborgen.
Het is fijner thuis ziek te zijn. Mijn gewoontes, mijn spullen, mijn eten maar ook zeker de rust.
Na meer dan een volle 24uur thuis, mijn thuis eten, meer fruit, weer andere stoelgang opwekkers, meer bewegen, de kleine inspanningen dat ik thuis deed in de keuken en huishouden kwam er eindelijk ontlasting.
Tien dagen na de operatie had ik controle in het ziekenhuis. Alle putjes en heuveltjes in de weg en onverwachte bewegingen van de auto was pijnlijk. Ik zette met mijn benen hard af waardoor ik mijn rug tegen de rugleuning aan gedrukt hou en ik mijn billen van de stoel kan tillen. Dat hielp met de schokken. Het stuk van de gordel dat over mijn buik zat, hielt ik met een hand op afstand van mijn buik vast.
Het was erg bijzonder om weer in het ziekenhuis te zijn en de gynaecoloog weer te spreken. Ik ben haar zo erg dankbaar dat ze niet alleen heeft geluisterd maar mij ook heeft gehoord in dit hele traject.
Samen hebben we de foto's bekeken van de verwijderde vleesbomen. Een gigantische massa een aanzienlijk gewicht en afmeting. Indrukwekkend dat dat in mijn lijf zat.
Het voelt als een definitief einde van een belangrijk stuk van mijn leven. Lang opgewacht, veel last van gehad, het was gewoon tijd. Ik merk ondanks het ongemak van de operatie, dat mijn lijf meer rust heeft dan voor de operatie. Toch wel fijn dat er ondanks de heftige ingreep en veranderingen ook een stuk blijdschap in zit.
Hoewel een belangrijke mijlpaal was ik er nog niet.
Nog steeds heb ik korte nachten door veel plotselinge pijnen... En zo sloeg de MS-vermoeidheid toe. 2 dagen niet meer doen dan rusten, mijzelf verzorgen, eten en slapen. Om ook overdag te gillen van de pijn.
Zo verliep de eerste 2 weken na de operatie. Met goede dagen en rustdagen.
Nog 4 recuperatie weken te gaan.
Comentários