Toen ik wakker werd was het al gauw duidelijk dat het nog niet voorbij was. De pijn in mijn oog zeurt maar door. Als ik het beweeg en als ik het aanraak. Waar de pijn in mijn hoofd mijn in de nacht wakker maakt. Het zeurt niet alleen, het spat uit een als een luchtbel. Bij het open maken van de gordijnen was het licht storend. Ik kon met mij linker oog de blauwe lucht onderscheiden van de witte wolken die hier en daar een beetje grijs waren. Maar met mijn rechter oog was het een strak grijs bewolkte dag. Even heb ik daar gestaan met een hand voor mij linker oog. ‘Wat als dit het gaat zijn. Wat ga ik allemaal missen?’ Alle lichte kleuren zullen grijs zijn, als het schemert zal het donker zijn en alle licht in val zou mij verblinden. Gelukkig doet mijn linker oog het.
Ik moet antwoorden hebben. Nu ben ik nog optimistisch en heb ik de rust om mij hierop voor te bereiden. En als er door op tijd in te grijpen, verdere schaden voorkomen kan worden, dan had ik gisteren al antwoorden willen hebben. Ik maakte een afspraak bij mij huisarts.
Volgens de onderzoeken zoals de huisarts het kan doen was er niets mis. Dat terwijl ik weet dat het anders is. Ik realiseerde me dat als de huisarts mijn klachten niet kon herkennen dat het neurologisch zou zijn. Het is dan voor de hand liggend dat het dan MS zou zijn, maar er vallen nog andere mogelijkheden uit te sluiten. Maar als het wel MS is zou dat betekenen dat ik mijn eerste officiële relaps heb. Bha, het idee dat MS zich weer stiekem in mijn lijf heeft gemanifesteerd… Het idee voelt als verraad. Je denk je lichaam te kennen, tot je beter weet.
Eenmaal thuis was ik familie en vrienden op de hoogte aan het stellen. Ik was een bericht aan het typen en wreef in mijn linker oog. Toen begreep ik hoe gecompliceerd mijn oogprobleem eigenlijk is. Wat bij verzien als een grijze waas overkomt, is dichtbij een aan een koppeling van vlekken dat zorgt dat ik delen van mijn visie mis. En dat bij een beetje grijze waas. Dus, geen glas water waar kort daarvoor nog melk uit gedronken is. Maar het was alsof ik keek door een glas water, waar kort daarvoor nog een ontbijtdrank op melkbasis met vezels uit gedronken is.
Op veraf kijken viel het niet op, maar bij dicht bij kijken werd het duidelijk. Had de huisarts een test gedaan waar ik tekst moest lezen van een papier dat ik zelf vasthield gedaan, was het haar ook duidelijk geworden. Ineens moest ik denke aan een plaatje van een ziektebeleving uit mijn studie boek. Mijn visie begon wat weg te hebben van oogaandoening Glaucoom. Maar de symptomen komen niet overeen. Om duidelijkheid te krijgen zou ik bij een oogarts moeten komen. Morgen moet ik een doorverwijzing regelen. Mijn energie raakt weer op, het is tijd om te gaan rusten.
Comments