top of page
Writer's pictureSharmi Bernabela

4/6 Relaps dagboek, dag 3: Langzaam vervreemd raken van mijn rechterzijde.


Ik liep heel langzaam onderweg naar mijn afspraak met (specialist in de oogmeetkunde) de optometrist. Rustig lopen, had ik met mij zelf afgesproken toen ik even daarvoor net op tijd een paaltje had ontweken. Een paaltje dat in de buurt van mijn huis staat. Nou ben ik op minder bekent terrein en loop ik nog langzamer. Paaltjes, kinderen, honden, fietsen, losse stoeptegels, tegen liggers, voorbijgangers en koppige duiven. En dat alleen maar op de stoep. Met mijn rechter oog zie ik alleen een grijze vlek omgeven in een ruimte met verschillende tinten grijs met af en toe een beetje kleur. De stippen die ik de dag ervoor zag, lijken nou veranderd te zijn in een zo goed als dichte mist. Waarbij alles wat ik aankijk zich in een dichte mist lijkt te bevinden. En ik bij genoeg contrast aan de onderkant van mijn gezichtsveld, een klein beetje kan zien. Het heeft even geduurd voordat ik op hield met mijzelf voor de gek te houden. Door te proberen om onder de ‘mist’ door te kijken. In korte tijd is mijn wereld heel klein en onoverzichtelijk geworden. Zo vermoeiend.

In de ochtend was de ritueel niet veel anders als de dagen daar voor: wakker worden en mij zelf laten verrassen met hoe ik de wereld beleef met mijn rechter oog. Oog make-up op doen was niet handig want het afhalen der van was te pijnlijk. Los van het feit dat ik mijn rechter oog met mijn linker oog kon zien en dus op kon maken, want andersom zag ik het niet. Heel wat anders dan de vlekken van een dag eerde dat mij aan oogaandoening Glaucoom deed denken.

De ernst van de situatie werd mij erg duidelijk toen ik onderzoek na onder zoek een andere beleving had bij mijn linker oog dan wat ik bij mij rechter oog had ervaren. ‘Welke letters zie je,’ vraag ze. En ik antwoordt met ‘ik zie geen letters, ik zie geen bord. Ik zie een beetje contrast en beweging en ik weet dat jij het bent.’ Ik hoor de urgentie in haar stem wanneer ze dichter bij komt zitten en vraag of ik het rode dopje kon zien en of ik kan aangeven op welke gangbare kleur rood het lijkt. Wat ik ervoer als fluoriderende licht rood/oranje was daadwerkelijk mat brandweer rood. Het was duidelijk dat ik doorverwezen zou worden naar de oogarts.

Op weg naar huis was ik opgelucht dat er meer duidelijkheid was. Maar ik ervoer ook het gevoel mijn eigen lijf niet meer te begrijpen. Alsof ik geen regie meer heb over de rechterhelft van mijn lichaam. Mijn hoofd is vol. En ik ben mij zelf mentaal constant aan het voorbereiden op, als dit de toekomt zou zijn en dat ik al doende zou leren hoe ik het beste mee om kan gaan. Terwijl ik rond kijk en zie hoe iedereen door gaat met de orde van de dag, voelde ik me alleen en kwetsbaar in mijn onkunde mee te doen. Normaal vier ik de momenten wanneer ik antwoorden krijgt op mijn gezondheidsvragen. Het maakt dan ook niet uit of het goed nieuws is of niet. Maar nu ging het mij niet lukken. Ik ben niet down of depressief, maar onder de indruk en uitgeput van wat mijn lichaam nu weer mee maakt. Het is 16:23u, en ik ben klaar met de dag. Snelle hap en slapen gaan

0 views

Comments


bottom of page