5/5 Diagnose dagboek: ...en dan is het zover.

Terwijl de koffer klaarstaat gaat het leven door. Vakantie, verjaardagen, onderzoeken en zelfs seizoenen. Soms gaat de koffer open omdat ik iets wat erin zit toch nu nodig heb. Zo veranderde het langzaam in een sta in de weg die niet meer voldeed aan waar het voor bedoeld was.

Het wordt weer tijd om de koffer open te maken om de lente/zomer spullen te vervangen in herst/winter. Juist het tijd van het jaar dat ik voor een grote ingreep had willen mijden.

Mijn lijf is weer meer pijn gaan doen en ik merk dat sommige klachten zich beginnen te melden. Ik zei dat ik uit kijk naar de ingreep. Sterker nog, al jaren ernaar uitkijk. Na jarenlang klachten en wachten ben ik er wel aan toe.

Ik hoop op verlichting van de pijn. Pijn dat zorgt dat ik met tijden niet weet welke houding ik aan moet nemen. Dag en nacht zoeken naar een houding dat voor enkele minuten een beetje verlichting geeft. 

Nu, de laatste maanden zit mijn buik mij zodanig in de weg dat slapen en uitgerust wakker worden een welkome verandering is van patroon.

Tijdens het lopen waggel ik. Bij het gaan zitten en opstaan piep en kraak ik. Ik moet dan ook even blijven staan om mijn heup de tijd te geven om te wennen. Er is niet veel van het ballet meisje te herkennen.

Het werkt zo desoriënterend dat soms het aanvaarden van een dag of meer niet veel doen het beste is. Laat staan met de pijn erbij. Overprikkeld raken is dan heel snel bereikt.

En dan nog MS.

Ik zit nu al bijna 3 jaar thuis omdat dit niet te combineren is met werk. Dus ja, ik kijk uit naar mijn ingreep, recupereren (waar ik ballet een onderdeel van wil maken) en dan weer mijn leven oppakken. En hopen dat mijn MS zich rustig houdt.

...en dan is het zover.