top of page
Foto van schrijverSharmi Bernabela

Kankerdagboek: 1/4 Een donkere dag in december waar mij belooft werd dat alles goed zal zijn.

Bijgewerkt op: 21 sep.


Ken je van die ochtenden.... de wekker gaat, maar alles in je lijf geeft aan dat het niet gaat, maar het moet. Aan je tandvlees trek je je zelf overeind om toch de dag te begingen. Terwijl je je zelf beloond met het gedachten van het aankomende weekeinde, vrije dag, vakantie? Even denk je: was ik maar ziek. Dan had ik mij ziek kunnen melden. Ken je dat?


Het was een dag, dicht bij het einde van 2022 ging mijn wekker. Die vroege ochtend had mijn weker voor veel dingen af kunnen gaan (waaronder werken) waar ik in deze situatie met plezier voor uit bed was gekomen, maar hij ging af voor mijn eerste bezoek aan de Mammacare borstkliniek van het ziekenhuis. Maar juist vandaag ging wakker worden geen probleem. Mijn lijf was er klaar voor, het was de onwerkelijke situatie dat maakte dat... ik weet het op dit moment niet beter weet te beschrijven dan het goevoel niet aanwezig te zijn in het hier een nu. Ik richte me op de volgende geluksmoment dat ik zou hebben: mijn naderende 40ste verjaardag. Mijn stipje aan de nabije horizon dat ik al een jaar was aan het voorbereiden en nog langer naar uitkeek.

Het isTop 2000 de radio dat mij in het hier en nu brengt. Een ding is zeker, behalve Top 2000 zal de feestdag gaan sowieso anders zijn dit jaar. Eigengelijk het hele jaar wel. Wanneer zou het weer een beetje naar normaal gaan?



Diagnose nummer... ach, laten we maar zeggen dat ik meer dan 5 vingers nodig heb om ze te tellen.

Even was er hoop dat het niets zou zijn... de waarheid is toch anders... komen de tranen... zo zwaar... Nieuwe diagnose: Borstkanker. Bizarre, daar gaan we weer.


Dit is mijn kanker dagboek.








Het is een paar dagen in 9de week na de behandelingen van de vleesboom diagnose. Ik ben net weer aan het werk gegaan als gastdocent, een college waar ik over mijn diagnoses spreek. Een paar dagen daarna voeld ik het... een knobbel.


Al vanaf eind 2022 zijn er ziekenhuisbezoeken, onderzoeken, gesprekken en leesmateriaal. En ze volgen elkaar snel op. Ik doen mijn best het allemaal bij te houden terwijl ik thuis weer voorbedingen treft om te zorgen dat ik zo comfortabel mogelijk kan beginnen aan de behandelingen. Tijd om te denken is er amper. Het nu tijd om te handelen richting behandeling. Het voelt als een hardloop wedstrijd op een dunnebalk waar onderweg nog extra hindernissen zijn om te over winnen. Struikelen of rusten is geen optie, de eindstreep moet binnen de tijd gehaald worden.

En dan is het zover. Die eene vroege ochtend ergrns aan het einde van het jaar 2022. Het lijkt als of de hele wereld nog slaapt, behalve wij. Wij moeten vandaag rennen, niet struikelen, niet rusten.


Het had een flauwe grap of zelfs een foute script kunnen zijn want het wilt nog niet goed bij mij dalen. Geen waarom, of waarom ik. Gewoon een WAT?! Want ik heb een van 'de' diagnose maar dat is alleen omdat het mij gezegt is geworden en ik een buld voel. Meer is er niet, gelukkig niet. Maar het is toch echt zo.

Tussen hopen voor het beste, oké voelen en het niet te berijpen hier en nu, was ik kalm. Maar dalen deed het niet.

Zodra de radio in nog koude auto aan gaat op Top 2000 hoor ik het: '... avriting is ging to be alrigt, avriting is ging to be alrigt...' Kippenvel terwijl de tranen over mijn wangen rollen en ik uit volle borst mee zing. Daar is het dan de ontlading.


In een traject waar veel onzeker is, niemand een duidelijke uitspraak kan doen zijn dit de juiste woorden op de juiste moment. Laat Bob Marley mijn grootste hoop verwoorden: het komt allemaal weer goed.


Een paar weken in het nieuw jaar, een paar dagen na mijn verjaardag is het zover. Mijn agenda zal vanaf nu tot een paar maanden voor het einde van het 2023 vol komen te staan met ziekenhuis afspraken. Ik ben nog hoopvol dat het niet alleen ziekenhuis afspraken gaat zijn. Verjaardag vieringen, gezelligheid, hobby's en misschien wel werken.


Ik ben op de dagopname geweest voor het kennismaken gesprek, maar nu is het zover. Als of het mijn eerste schooldag is wordt ik naar mijn stoel begeleid waar alles klaar staat. De zuster, zoals ze allemaal genoemd willen worden, vraag hoe het met mij gaat, vertel me wat er gaat geburen, bied mij wat te drinken, vraag me of ik nog vragen heb en we gaan beginnen.


Uit het raam naar zie ik een uitzicht dat ik goed ken. Een paar jaar terug zag ik de zelfde molen van uit mijn woonkamer raam. Dat was nog voor mijn diagnose MS en kijk mij nu eens hier zitten. Het gevoel begin me te bekruipen dat ik bij een groep mensen hoor die hier voor een uur of langer zijn, met de hoop buiten te kunnen zijn, terug naar de tijden voor de diagnose. Bij iedere persoon die ik buiten zie lopen denk ik: wat gaat die persoon doen vandaag, maak die zich ergens zorgen over, weet die überhaupt dat wij hierboven aan de Chemokuur zitten? Wat een raar en misschien zelfs naar gevoel.


Daar zit ik dan, dag1 op de dagbehandeling van Oncologie met mijn koelkap op vol verbazing te kijk naar het infuusnaald en zie hoe de oranje vloeistof steeds dichterbij komt. Dat is het dan. Chemokuur numero 1. Het is begonnen.


Kuur 1 is het nog te overzien. Ja, het is vermoeiend. Ik blijf een beetje in de vermoeidheid hagen, maar er zitten zeker fitte momenten tussen. Dag na dag gaat het beter. Hoe verder we van de kuur dag komen, hoe meer ik me weer mezelf voel.


Kuur 2 is neemt meer vermoeidheid mee. Het zorgt voor een duidelijke vraag: wat is de oorzaak van mijn vermoeidheid?

Want als ik weet waar het aan ligt zou ik er op kunnen handelen. Hoe graag ik het ook wil weten er komt geen duidelijke antwoordt.

Is het:

  • chemokuur met de andere diagnoses;

  • de recente ziekenhuis ingreep;

  • het herstel van de recente ziekenhuis ingreep;

  • normale menselijke vermoeidheid van zo een indrukwekkende dag/traject?


Het antwoordt kan een combinatie van ze allemaal zijn maar misschien is het geen van alle. Maar net als bij alles, het leven gaat gewoon door met al zijn uitdagingen.

Zo is er grote spoed herstelwerkzaamheden in meedere ruimtes in mijn woning.

Het zorgt voor een ingewikkelde situatie. Naast de gangbare ongemaken bij zo een situatie, gaat zodra ik thuis ben het petje van patiënt even in de kast om de 'vrouw des huizes' pet op te zetten. En zo raak ik overvraagt, begint het vele slapen zodra het kan en verdwijn de verjaardag vieringen, gezelligheid, hobby's en misschien wel werken, uit mijn agenda.




WORDT VERVOLGD.

33 weergaven

Comments


bottom of page