Het was nou aftellen naar de operatie. En we hadden het gevierd door 11u voor de operatie te dineren met een van mijn lievelingsgerechten. Niets in de keuken staan koken, deze keer is het gehaald.
Die avond is deze foto van mijn buik gemaakt.
Indrukwekkend werd het na de operatie toen ik aan mijn buik voelde waar nu geen verhardingen meer te voelen zijn.
Maar laat me het verhaal beginnen op de dag van de operatie.
Om 4 uur ging de wekker. Ik zou zeggen ondanks de spanning goed geslapen, maar ik had geen echt te spanning. Het was meer te vergelijken met de ochtend van de heugelijke dag bij volwassenen en de eerste dag van de zomervakantie voor een kind dat zich daarop verheugd heeft.
De wekker ging en zonder te snoezen ben ik uit bed gestapt om een uur lang te kletsen met mijn moeder. Voor ik mij klaar ging maken voor vertrek.
Met de ontvangst om 6.45 uur zaten we om 6.30 uur al in de nog stille, lege hal van het ziekenhuis. Een bekend tafereel wanneer ik de zorgprofessionals zie binnenkomen om hun dienst te beginnen. Nog even bij kletsen, thermosfles en kluissleutel in de ene hand want met de anderen moet de dienstpieper en sleutel worden opgehaald.
En ineens was ik erg bewust dat ik patiënt ben. Er sluipt een beetje weemoed naar mijn leven voor MS. Toen een dag in de zorg niet betekende dat ik patiënt was. Om te beseffen dat toen ik nog zo mijn diensten begon erbij mij ook een patiënt in de huiskamer heeft gezeten die had gehoopt overal te zijn, behalve in de woonkamer van de woning waar ie nou vanwege zijn zorg behoefte verbleef.
Terwijl ik de OK binnen wordt gereden krijg ik nog een beetje mee van de gemoedelijke ontspannen sfeer. Daarna de formaliteiten van wie ben ik en wat voor ingreep gaat er plaatsvinden. Dat is dan het moment dat ik stilletjes lichte spanning ging voelen, want het gaat nou echt gebeuren. Mijn regie valt weg, ik ben patiënt... Alweer.
Alles wat de arts en ik hebben besproken: hoop, wensen, worstcasescenario, MS en operatie, MS en narcose... We hebben het allemaal besproken en overwogen, maar nou is het afwachten. Ik heb gewerkt aan mijn gezondheid om de operatie goed in te gaan en de arts zal de operatie op zich nemen. Ik zal het pas weten wanneer ik weer wakker word. Het idee kan onrustig maken. Gelukkig werd ik algauw onder narcose gebracht.
5 uur later was ik weer op de afdeling.
Ik heb korte vage herinneringen van de recovery. Een daarvan is dat ik wakker werd van de pijn en kort na het krijgen van de pijnmedicatie sliep ik weer. Heerlijk in foetushouding.
Om weer wakker te worden van een vrolijk en vriendelijke stem die zich aan mij voorstelde. Ik neem u mee naar de afdeling zei ze. ...en ik sliep weer.
Weer een paar uur later werd ik wakker op de afdeling waar mijn moeder net binnen liep.
Bij het opname gesprek zei de vriendelijke en attente nacht zuster nog dat je na de operatie waarschijnlijk geen behoefte zou hebben aan visite. Ik had geen behoefte aan bezoek, maar sommige mensen vallen onder vertrouwd en geborgen.
Hoe vertekend beleving is tegen over realiteit valt mij op bij het zien van een foto die mijn moeder heeft gemaakt. Naar mijn idee was ik best fris en fruitig maar een beetje versuft. De foto laat toch een ander beeld zien. En dan is dat maar een foto.
Na een beetje drinken, niets eten ging ik om 20.00 uur al slapen om, om 1.00 uur alweer wakker te zijn.
Stijf zijn en pijn is mijn niets vreemd. Dus ook niet het daardoor wakker zijn in de nacht. Maar ik ben nu in het ziekenhuis en ik kan niet meer dan rustig blijven liggen.
Met tijden wordt de pijn te veel. Na de operatie is op de rug liggen het fijnste, maar na een tijd lukt dat ook niet meer. Waarbij bewegingen zoals draaien nog meer pijn doet. Laat staan hoesten.
Hoesten met een buik incisie voelt alsof de wond weer opengetrokken wordt en dan je buik in brand staat. Helaas is hoesten onderdrukken vaak niet mogelijk.
En dan het drukkende gevoel van de katheter dat aandrang suggereert. Gelukkig kon het om 3.30 uur uit waardoor ik weer even heb kunnen slapen.
Het was een moeilijke nacht met een bijzondere ochtend toen ik mijn bewustzijn was verloren.
Ik realiseerde me dat ik de ene pijn en ongemak heb verwisseld voor een andere.
Met een verschil, deze pijn en ongemak gaat over.
Maar het is pas de eerste 24 uur.
Nog 984 uur van de 6 weken revalidatie te gaan.
Comentários